اشعار

خـالـق مـرا از اول، کِی آفـریـد بی‌تـو            عـالـم به عـالـم ذر، من را ندیـد بی‌تو

با اولین گـناهم، دستم رهـا شد از بس            شیطان مرا به سویش، دائم کشید بی‌تو

ای چشم‌هایت جاری از آیات فروردین            سرشارتر از شاخه‌های روشنِ «والتّین»

لبخـندهـایت مهـربـان‌تر از نـسیم صبح            پیـشـانی‌ات سرمشـق سبز سورۀ یاسین

دل و روح ما، سر و جان ما، "لِتُرابِ مَقْدَمِكَ الفِدا"            "عَظُمَ الْبَلاء، بَرِحَ الْخَفَا"، "فرج" است راه نجات ما

همه ناتوان، همه روسیاه، همه در کشاکش راه‌ وچاه            همه تا کمر به گِل گناه، خِجِلیم، "وَانْکشَفَ الْغِطَا"

او شـد قــرار عـالـم و مـا بـی‌قـرارش            نــان هـمـه دنــیـا رسـیـده از کـنـارش

هر سال از عمرش بهار اندر بهار است            هر کس که شد صاحب زمانی روزگارش

افزوده شد بر غیبتت یک سال دیگر هم            بد می‌شود هر سالِ بی‌تو؛ بلکه بدتر هم

شد کاسه‌های صبرمان لبریز از غصه            از شعـرهای گـریـه‌دارِ هجـر، دفـتر هم

ﺍﻣﺴـﺎﻝ ﻫﻢ ﮔـﺬﺷﺖ ﻭﻟﯽ ﯾﺎﺭ ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ            ﺁﺷـﻔـﺘـﻪ‌ﺍﻡ ﮐﻪ ﻣـﺎﻩ ﺷﺐ ﺗـﺎﺭ ﺑﺮﻧﮕـﺸﺖ

ﮔـﻔـﺘﻢ ﺩﻭﺍﯼ ﺩﺭﺩ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻣـﯽ‌ﺭﺳـﺪ            ﺍﻣّﺎ ﻃﺒﯿﺐِ ﺍﯾﻦ ﺩﻝ ﺑـﯿـﻤـﺎﺭ ﺑﺮﻧـﮕـﺸـﺖ

به این بغض پنهـان شده در گلـویم            به این اشک‌هـای روان از سـبویم

بـه جـز دیــدنـت آرزویــی نــدارم            شــب آرزوهــا تـــویــی آرزویـــم

ای یار ز دیده گـشته غـائب برگرد            ای هجـر تو اعـظم مصائب برگرد

امشب ز خدا فقـط تو را می‌خواهم            ای آرزوی شـب رغـائـب بـرگـرد

روزگاران همه را در شب یلـدا ماندیم            در تب حـسرت و در تاب تـمـنّا ماندیم

تا شـنـیـدیم تویی مـنـجی و خواهی آمد            به مـناجات نـشـسـتیم و به نجوا مانـدیم

ای شب هجران رویت، شام یلدای همه            کی شود روشن ز نورت صبح فردای همه

گرکه مشغـول دعا هستیم باور کرده‌ایم            برحقیقت می‌رسد یک روز رؤیای همه

به کعبه روی نهادم که دور یار بگردم            کجـای خانـه به دنبـال آن نگـار بگردم

میان این همه حاجی کجاست حاجی زهرا            که هر نفس به فدایش هزار بار بگردم

عمری مرا تو بیشتر از من دعا کردی            من معصیت کردم ولیکن تو حیا کردی

دادی جـوابم را تـو بی‌چـون و چـرا اما            چون و چرا کردم مرا وقتی صدا کردی

بهار، با تو بهار است، بی‌تو پاییز است            بدون روی تو این روز و شب غم‌انگیز است

تو حـالِ خـوب دلی یا مـحـوّل الاحـوال            دلِ بدون حضورت ز غصه لبریز است

سالی که بی‌حضور تو تحویل می‌شود            داغـی به جان ما همه تحـمـیل می‌شود

تـنهـا به وصل طلعـت ایـزد نـمـای تو            از جـمعه‌های هجـر تو تجـلیل می‌شود

بهاران قَد عَلم کرده، ولی رنگ قیامَ‌ت نیست           قبای سبز پوشیده درختی که به نام‌َت نیست

چه معنا می‌دهد عیدی که یارت را نمی‌بینی           چه دارد هفت‌سینی که در آن سروِ امامَ‌ت نیست

به چـشـم روشـنـی شـام تـار منتـظرم            به صبح - آن قـسم آشـکـار- منتظرم

بـیـا که عـیـد بـیـایـد به خـانـۀ دل ما            حضور سبز تو را ای بهـار منتظرم

کسی که از سر نفسش حذر نداشته باشد           دمی به کـوی امـامش گـذر نداشته باشد

چه زجرآور و تلخ‌ است اینکه بهر ظهورت           دعـا کـنـیـم ولـیکـن اثــر نـداشـتـه بـاشد

رسـید فـصل بـهـار و بهـار ما نرسید            بهـار عـمر گـذشت و نگـار ما نرسید

کجاست مـرهم غـم‌های بی‌شمار علی            دوای زخــم دل داغ‌دار مــا نــرسـیـد

این آخرین روز است از سالی که دارم            شـرمـنـدگی مانـده‌ از احـوالی که دارم

حـال مـرا تـغـیـیـر ده یا احـسـن‌الحـال            آشـفـتـه هـسـتـم با همین حالی که دارم

کاش این جمعه دل عرش چراغان بشود            یوسفِ آل علی، راهـی کـنـعـان بـشـود

بانگِ جاء الحقِ جبریل بپـیچـد به فلک            آسـمــان قــاریِ ایـن آیـهٔ قــرآن بـشـود